De Sexuele Wormenstapel

Ooit heb ik eens een boek gelezen van een zekere Robert A. Monroe. Deze meneer beweerde dat hij het vermogen had om uit zijn lichaam te treden wanneer hij dat wilde en vervolgens ook nog eens op onderzoek uit kon gaan. In het kader van dit project dat zich richt op de studie van de verstoringen tussen mannen en vrouwen, waarbij ook de beleving van seksualiteit een belangrijke rol speelt, kan het onderstaande een interessant beeld vormen.

Het gaat er niet zozeer om of je werkelijk gelooft dat dit mogelijk is. Het doel is eerder om het idee over te brengen van wat hij ontdekte.

Tijdens één van zijn reizen voelde hij plotseling een sterk verlangen naar seksuele vereniging. Dat waar hij dan naar toe getrokken wordt is mij altijd bijgebleven. Ik citeer uit het boek 'Astrale Reizen' van Robert Monroe, pagina's 103-104:

"Eén van de belangrijkste voorbeelden vond op een avond plaats, toen ik uit het fysieke lichaam rolde. Voordat ik me van het tweede lichaam los kon maken kwam er een overweldigend verlangen naar seksuele vereniging in me op.....De beweging was snel en kort. Toen ik in staat was om waar te nemen, ontdekte ik dat ik een paar meter van een enorme stapel kronkelende vormen afstond.

Hij reikte omhoog en helde voor zover ik kon zien naar achteren over. Naar rechts en naar links strekte hij zich in de verte uit. Het herinnerde mij erg aan door elkaar kronkelende grote viswormen op de bodem van een blik, nadat ze daar een nacht gelegen hadden.

De beweging was continu, duizenden door elkaar heen en op elkaar, iedere natte glibberige vorm door de andere in de stapel heenkronkelend, op zoek, proberend iets te doen...maar nooit bevrediging bereikend.

Drie waarnemingsschokken raakten mij tegelijkertijd. De vormen waren geen wormen maar mensen! Ten tweede de ongelooflijke verbazingwekkende straling van mannelijke en vrouwelijke seksualiteit, die uit deze kolkende massa voortkwam. Ten derde, fysiek waren ze allemaal dood.

Ik wilde me omdraaien en wegrennen, maar een ander deel van me hield me op mijn plaats. Ik kalmeerde uiteindelijk genoeg om analytisch te worden. Wilde ik meedoen? Mijn hele wezen schudde van afweer. Van het seksuele verlangen, dat ik enkele momenten daarvoor zo belangrijk had gevonden, bleef niets over. Ik had het sterke idee dat het weer terug zou komen, maar niet in die mate dat het al mijn gedachten en daden zou beheersen.

In deze vlaag van bewustzijn spelde er een andere emotie door me heen - intens mededogen voor hen die in deze golvende massa vastzaten. Voor hen die zo gericht waren op de bevrediging van seksuele behoeften, dat ze zich van een ander bestaan niet bewust waren. Ik was kwaad op het systeem dat op deze onderdrukkende vervormende manier de situatie voor mij kon creëren. Waren dit de afdankertjes van het menselijk proces, die eeuwig zo zouden moeten blijven?

Ik bewoog me langzaam naar voren en stopte dicht bij de rand van de stapel. Het waren mannelijke en vrouwelijke lichamen, ze hadden alle vormen en maten en glommen van het vocht. Een naakt harig been van de stapel, ik greep het bij de voet en trok eraan...het been duwde blind tegen stapel aan in een poging om dieper in de kloppende massa door te dringen. Ik trok er nog harder aan en probeerde grip op de met zweet bedekte enkel te houden.

Langzaam kon ik duidelijk de rest van het lichaam van de stapel trekken. Het was een man, klein van postuur, donkerharig, fijne gelaatstrekken en van een onbepaalde leeftijd. Hij lag daar op zijn buik, terwijl zijn armen en benen als die van een krab bewogen. Hij wilde zich in de stapel terugtrekken, zich duidelijk bewust van het feit dat ik zijn voet vasthield en hem ervan probeerde te weerhouden.

Ik kon hem gemakkelijk op zijn plaats houden, boog me voorover en schreeuwde in zijn oor: "Hé, ik wil met je praten. Houd je eens een moment stil."

Er was niet de minste aanduiding dat hij me gehoord had. Zijn gezicht was gefixeerd, een gloed van verwachting spreidde zich erover uit. Hij probeerde nog terug te gaan. Ik hield hem op zijn plaats en vroeg me af wat ik zou doen.

Ik probeerde een andere benadering. "Het zijn de smerissen, het is de politie, ze plegen een overval, je moet hier wegwezen!"

Ik wachtte op een antwoord, maar er kwam niets. Ik kon hem niet de uitstraling verschaffen die zijn aandacht zou trekken. Ik liet zijn voet los en hij kroop in de massa terug. Hij werd door de beweging opgeslurpt. Ik draaide me droevig om, zocht naar mijn fysieke identiteit en keerde zonder moeilijkheden terug.

Vanaf dat moment had ik een techniek om ieder oppervlakkig seksueel verlangen te beheersen. Ik hoef maar aan deze kronkelende gedachtenloze menselijke stapel te denken. Dat was genoeg."